अनुप जोशीको कविता : अस्पतालको झ्यालबाट

-अनुप जोशी

अस्पतालको झ्यालबाट

देखिन्छ यौटा गल्ली

एक झुण्ड युवकहरु

स्कुल पोशाकमा ठाँटिएर हिडिरहेका छन्
एक जोडी युवायुवती
यौवनको रापले टाँसिइरहेका छन्
सपनाको मलामी बोकेर-
हुँइकिरहेछन् ताँतीका ताँती गाडीहरु
कोही तरकारी बेचिरहेछ सडकपेटीमा

म हेरिरहेछु उनीहरुलाई

उनीहरु भने मतर्फ पटक्कै हेर्दै हेर्दैनन्

यता एनेस्थेसियाले बेहोस आमा

पीडाले छट्पट्टीएर भर्खरै ब्यूँझिनुभएको छ
खै कहाँ छिन् नर्स ?
खै कहाँ छ पेनकिलरको इन्जेक्सन?
अस्पतालको कोलाहलबीच
अब मैले भयानक अनुसन्धान सुरु गर्नुपर्ने छ

किन आकाशिन्छ रक्तचाप ?

किन लाग्दछन् अनेकानेक रोगका भण्डार ?
कति एमजीको ट्याब्लेटले निचोर्छ रोगको घांटी?
यी सबै जानेका डाक्टरहरु
यहाँ ईश्वरजस्तै दुर्लभ छन्
अब मैले हजार जुनी तपस्या बस्नु छ
उनीहरुलाई जनरल वार्डमा बोलाउन

अस्पतालको झ्यालबाट

देखिन्छ यौटा गल्ली

केही दिन अघिसम्म

म पनि आवतजावत गर्थें यहि गल्लीबाट
सायद त्यतिबेला एकजोर आँशुमा डुबेका आँखाहरु
र त्रासले भूट्भुट्टीरहेको मुटु
यहि झ्यालबाट तल गल्लीतर्फ हेरिरहँदो हो
अनि सोच्दो हो-
यो सहर मरिसकेको छ

अस्पतालको झ्यालबाट

देखिन्छ यौटा क्षितिज
प...र यौटा भीमकाय पहाडले निल्नै लागेको छ घाम
म अस्ताउन दिन्न तिमीलाई
म अस्ताउन दिन्न तिमीलाई !